Herfstvakantie met het gezin. Drukte van afgelopen weken met de start van het nieuwe schooljaar en de oudste gestart in de brugklas laten we even lekker achter ons met het uitwaaien op Ameland. Een onverwacht cadeautje aan onszelf gewoon omdat het ineens kan. Heerlijk de tijd voor elkaar en even de herfst inademen. Tijdens een wandeling door bos en duinen zie ik ze ineens. Een groot gezelschap van jonge kinderen en ouderen, waarschijnlijk familieweekend. Net als wij boompje-verwisselend met de kids, genietend van de herfstkleuren. Een klein nog niet al te lang geleden geboren mopje in een draagzak voorop bij mamma. Een glimlach voel ik op mijn gezicht glijden. Wat fijn dat ze zo met elkaar van de herfst en buitenlucht genieten, geen gesleep met wandelwagen of stressig gemoet. Het oogt allemaal ontspannen.

Later wanneer wij zelf het strand op lopen en de kragen even hoger opzetten tegen de ijzige wind zie ik ook het gezelschap weer lopen. Naar alle waarschijnlijkheid heeft een van de oma’s de draagzak overgenomen. Kindje nu face-forward richting winderige kust. Oma druk wijzend naar de zandplaat waar zeehondjes te zien blijken. Een klaaglijk huiltje hoor ik vanuit de draagzak opstijgen en ik zie stijf dichtgeknepen oogjes en een steeds nerveuzer gebarende en kirrende oma die poging doet tot geruststellen.

Mijn dochter kijkt mij vragend aan: “jij herkent het huiltje zeker weer he?”. Inderdaad, vakantie of niet. Sinds de Dunstan Babytaal opleiding maakt het niet uit of ik midden op de markt, de buurtsuper of zoals nu op t strand sta. Babygeluidjes herken ik. In dit geval de Heh van ongemak en de lichaamstaal daarbij spreekt boekdelen. Dit kleintje lijkt het niks te vinden: de kou en wind en alle indrukken. Het ziet echt de zeehondjes nog niet maar de omringende wereld inclusief het goedbedoelde drukke gekir komt met de koude wind flink binnengewaaid.

Ik bijt op mijn tong, knik oma vriendelijk en toe en zoek verder schelpen met onze jongste langs de waterlijn. Zomaar ongevraagd advies geven zit niet in mijn aard en ik heb tenslotte vakantie.

Een warme chocolademelk en een verse muntthee later, verlaten wij het tussendoor aangedane strandpaviljoen en knopen de sjaals weer stevig om. Ineens vraagt een jonge man mij in het voorbijgaan bij de uitgang even mijn hulp met het vastklikken van de babydrager. De vader van het kleine hummeltje. “Zo maar weer even gewoon lekker tegen pappa aan, dat is veel fijner” zegt ie erbij als-ie mij bedankt. Het kleine meisje trekt zich in foetushouding met haar koppie tegen vaders borst en is zichtbaar ontspannen.

“Kijk wat mooi, da’s pas natuur. Fijne dag nog geniet ervan”, zeg ik met een knipoog.

Heerlijk dat relaxte eilandgevoel!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

16 − 12 =