Het is hartje zomer, d.w.z. dat moet het nog worden maar het is op deze vroege zaterdagmorgen in juni al flink warm als ik aankom bij een gezin. Oververhit komt moeder me al tegemoet. Vanmiddag een vrijgezellenfeestje van een vriendin dus moet voor mijn consult bij hun thuis nog even snel alles versierd worden. Vader komt onder de douche vandaan en schenkt mij een glas koud water in. Het huis straalt op de knalroze en gouden blingbling slingers en versiering na opperste rust, regelmaat en reinheid uit. Regelmaat, zoals ik op mijn ijsbrekende compliment over het mooi wonen even later al meteen te horen krijg, is nogal een discussiepunt. Want moet alles nou persé volgens de klok zoals de een van huis uit heeft meegekregen of moet je je leven laten leiden door wat je kind wil zoals de ander met de paplepel ingegoten heeft gekregen? Eh… zo da’s nogal een binnenkomer. Lekker direct dus. Laat ik eerst even horen wie jullie zijn en wie Maren is. Het loopt nog niet lekker heb ik al via het telefonische contact begrepen en daarom ben ik hier op huisbezoek. Maar wat loopt er niet lekker, wat zijn de verwachtingen en wat kan ik daarin voor jullie betekenen? Zoals meestal is het vertellen van het verhaal al een manier om op een rijtje te krijgen wat er nou eigenlijk speelt.
Maren heeft een beladen start na een langgekoesterde niet zomaar vervulde kinderwens, moeizame zwangerschap en een plotseling medisch ingrijpen tijdens de bevalling. Dat niet alleen mamma maar ook pappa daar nog moeite mee heeft blijkt tijdens het gesprek en als ik dan uitleg dat ook Maren daarvan mee heeft gekregen valt het kwartje. Zou ze daarom zo haar huilmomenten hebben en ontroostbaar zijn? Terwijl vader zijn tissue verfrommelt gaat zijn blik naar de klok “oh ze moet er nodig uit, want het is tijd! Voedertijd!”. Alsof aangeschoten door deze constatering beginnen zowel moeder als vader te rennen. Weg rust, weg serene sfeer. Om vervolgens met een prachtige nog half slapende 4 maanden oude dame beneden te komen. Duidelijk nog ontdaan van haar ruw ontwaken uit haar ochtendslaapje wordt haar al op de timer klaargemaakte en gewarmde fles in de mond geduwd en het protest begint.
Moeder staat met haar armen in de zij en gebaart mij dat “dít het dus is”. “Wát bedoel je?” vraag ik eigenlijk ook een beetje beduusd. “Nou, dat het gedaan is met de rust”. Op mijn verder beetje plagerig vragen of ze nu die van hunzelf, die van Maren of wellicht de “rust” die zij uitstralen bedoelen, schiet ze in de lach: “tja we zijn net een stelletje gekken bij elkaar hé? Weet waarom we je hulp hebben in geroepen!”. Nou zo wil ik het niet noemen, maar het is wel een mooie aanleiding om het even over vertragen en het tempo van Maren te hebben. Natuurlijk hoeft het niet zo te zijn dat alles nu om ‘de wil’ van Maren moet draaien, maar het helpt natuurlijk wel als je je kunt aanpassen aan wat Maren nodig heeft. De basisdingen zoals het slapen, voeding maar ook het tempo. Waar ik als volwassene het al even niet kon volgen, kon de kleine dame dat al helemaal niet. En hoezo klok? Voedertijd? Blijkbaar was ze nog helemaal niet toe aan een fles, moest ze eerst nog even rustig wakker worden. Dat heeft niets met ‘wil’ te maken, maar met behoefte.
Zo moeder zo dochter grapt vader vanuit de keuken in zijn koffie roerend en zich over een huilende Maren ontfermend. Ook moeder blijkt alles meer vanuit rust te willen doen en na het wakker worden behoefte te hebben aan een kop thee voor ze aan het ontbijt en de rest van de dag kan beginnen. Iets wat ze deze ochtend blijkbaar heeft overgeslagen in alle hectiek van vandaag. Op mijn;”wat let je?” nu alsnog een kop thee wegnippend, lijkt het bij moeder in te zinken ‘“dus ik doe het allemaal verkeerd?”. “Wat voelt verkeerd voor jou?”,vraag ik haar terwijl al direct vader bevestigend knikt. Het blijkt dat zij het veel meer vanuit haar gevoel wil doen. Zij had gehoopt altijd meer een oermoeder te kunnen zijn. Niet het van de klok en de schema’s die tot nu toe zo zijn opgedrongen zoals het voor haar voelt. De schema’s al meteen in het ziekenhuis toen ze medisch bleek en bedrust moest houden, de plotselinge spoed, daarna het vooral maar moeten kolven en er geen begeleiding was om Maren aan de borst te leggen, thuis door de kraamzorg die minstens elke 3 uur een x aantal ml voeding bij haar naar binnen wilde zien gaan en sinds kort ook door de oma’s die i.v.m. het aanstaande oppassen al hun ideeën klaar hebben over het ritme dat zij dan zouden gaan toepassen. Moeder voelt zich heen en weer geslingerd tussen alles wat moet en wat ook haar vriend denkt dat het goede ritme moet zijn. Zo praktisch als hij is met al compleet gedownloade schema’s (“’k zit een beetje in die business, dat met die schemaatjes, da’s wel mijn dingetje”), zo gaat dat tegen haar gevoel in. En ondertussen lukt het ondanks de schema’s en pogingen het oergevoel te zoeken niet om tijd voor elkaar vrij te maken en zijn ze elkaar allemaal een beetje kwijt en is de balans zoek. Beide ouders zijn wat aangedaan nu. Ze willen zo graag dat het werkt, maar dat doet het voor beiden niet. En laten we eerlijk zijn, dat is een kwestie van leren aanvoelen, leren kijken en luisteren naar elkaar en daar is het nog niet toe gekomen zodat ze ook niet de behoeftes herkennen en er op kunnen inspelen.
Terwijl Maren ongemerkt allang niet meer huilt en vanuit haar noodgedwongen positie over de schouder van vader, die al die tijd dansend/wiegend met haar rondwiebelt, relaxend op haar knuistje aan het sabbelen is, schiet mamma in de lach… “jij met je schemaatjes, staat daar ook in dat ze nu gewoon misschien wél een fles wil?”. Nadat vader eerst een bedenkelijke blik op zijn iPhone werpt om de tijd te checken, schiet ook hij in de lach als hij mij ook lachend nee ziet schudden…”ooh ze sabbelt, zou ze honger hebben?”…. ter plekke valt het schemaatje op z’n plek… hopelijk in de papierbak vanaf nu.
Na een week intensief contact via app en mail, bezoek ik het gezin nog een keer om moeder babymassage aan te leren om samen met Maren nog meer te kunnen genieten van wakkere ontspannen momenten en tegelijk lichaamstaal te herkennen. Beide ouders hebben veel gehad aan het uitgewerkte plan met informatie dat ik ze nog heb toegestuurd. Het ging niet om wie nu goed of fout deed, maar wat iedereen nodig bleek te hebben na de onrustige periode en jezelf en elkaar weer vinden. Vanaf nu voor moeder in ieder geval terug naar haar oergevoel.
Leave a Reply